Libido aut Liberta? Novitas, Acerbitas et Controversia Ovidii in Arte Amatoria

Lust or Liberty? Innovations, Sarcasm and Controversies in Ovid’s The Art of Love

Ashley Zheng

Poeta in Tempore Mutabile

Ab parva villa condita Romulo, Roma gradatim crescebat et regiones immensos acquirebat. In primo centurio, a nato Christi[1], cum Roma Rebus Publicis mutata est, urbs erat centra imperii qui continebat Galliam, Hispaniam, et alias regiones. Novum regnum contentiones turbationesque tulit. Factionibus frangendis, magistratibus mutandis, et legibus faciendis, politica libertates civium contendit. In his commutationibus, natus est magnum numerum auctorium. Auctores in libris actatibus antiquis et novis scribebant (Steel 227).

Apud eos erat poeta Publius Ovidius Naso. Ovidius natus est in anno quadraginta tres, a nato Christi, et mortuus est in anno septimus decimus, Anno Domini (Kenney). Historici initium Imperii Romae, ubi Augustus imperator primus factus est, aut anno triginta uno aut anno viginti septem dederunt (“Augustus”).[2] Itaque, ubi Augustus imperator erat, Ovidius erat juvenis Romae qui studuit rhetoriam et elegiam (“Ovid-the Poet”). Postea, Ovidius scribebat multos libros: Amores, Heroides, Ars Amatoria, Remedia Amores, Fasti, Metamorphoses, Tristia, et cetera. Quia vita poetae regno Augusto graviter movebatur, poematata non solum amorem et mythologiam explorabant, sed etiam momentum politicum attingebant. Commentaria Ovidii controversias habebant. In poema, Arte Amatoria, consilia adulteris offendisse legem Iuliam de Maritandis Ordinibus et fortasse tulisse Ovidio exsulem duxerunt.

Ars Amatoria scripta est post Amores qui famam Ovidio tulit. scripsit in forma elegiae, hexameter dactylicum secutum ab pentametro dactylico. Varium est ab elegiis Graeci, qui brevitatem vitae et mortem lacrimaverunt. Romae poetae elegiae, sicut Ovidius, scribebant amorem fractum. In poemata, narratores saepe homines erant qui passi sunt causis amoris et ipsos depresserunt plusquam heris. Quia rarum est Romae feminis scribere de vitis earum, multa quae scita sunt feminarum deducta sunt ex poematis scriptis poetis masculinis ex visu feminarum. Ars Amatoria traditionem elegiae Romae manebat, ut incluserit consilia et fabulas feminarum.

Ovidius poemas didacticas concludet ut narrator Ovidii, nomine “Praeceptor Amoris,” artem illecebrae doceret. Per tempus, hic liber saepe sicut disciplina amoris legebatur. Quamquam saepe visum est Artem Amatoriam esse praeceptum adulteris, sua consilia praeceptori sunt acerbitates quibus uti sunt Ovidius ut daret commentaria de auctoritate Romae.

Contraditiones inter legem Iuliam et Artem Amatoriam

Augustus, cum primus imperator factus est, ambitionem demonstrabat ut mores animosque civium renovaverit— “iure eam legibusque ac moribus de integro condere parat” (Livius, Ab Urbe Condita, 1. 19). Erat avidus templis construendis et legibus faciendibus, ut auctoritas suas pronuntiaverit. Augustus erat Pontifex Maximus, et magistratus rei religiosi attribuebat et sacrifia cohortabatur (Livius, Ab Urbe Condita, 1.19-21).[3] Interim, ut restituet populos Romanos divites qui declinaverunt propter bellum civilem et faceret mores meliores, Augustus plures leges matrimoniis divitibus sanxit. Duabus legibus Augustus uti sunt quae severiores regulas in matrimonium ponebant. Vocantur Lex Iulia de Adulteriis Coercendis et Lex Iulia de Maritandis Ordinibus (Field 400).

Prioribus legibus haec leges Augusti diversae fuerunt, quia matrimonium inter classes constrinxerunt. Leges factae in Re Publica, sicut Leges Decemvirales, solum vim paterfamiliae, tutelam et iurem successionis pertinebant (“The Law”). Quamquam Leges Decemvirales patribus potestatem occidendis deformis liberis dederunt et iurem gentilem et uxores de creatione ordinaverunt propter possessionem post mortem distinguendum, numquam rei matrimonii discernebatur (“The Law”). Tamen, Augustus, qui pudicitiam, honorem et officium dilexit, directe finitionem matrimonio equitum ministrorumque ponere conatur. Postquam conatus prior, sicut Lex Iulia caducaria, defecit ob poenam strictam populis orbis qui coniungaverant sed filios non haberant (Field 403). Augustus Legem Papiam Poppaeam sanxit, quae fecit iri appendice Legis Iulia de Maritandis Ordinibus (Field 403). Lex Papia Poppaea laxior erat, sed etiam sterilitates castigavit. Praeterea, in lege, coniugium inter senatores et libertinas aut mimas aut meretrices vetitum est (Field 402). Non licuit etiam senatoribus et familiis eorum coniugare cum libertinis (Giltaij). Haec probabiliter pudicitiam auxerunt. Ovidius ipse scribebat in Fasti, quo libro traditiones Romae explicatae sunt, quamquam gens Romuli feminas rapuit, “florent sub Caesare leges” (Field 406).[4]

Haec leges Augusti, quae cum rebus familiae intervenerunt, inauditae sunt Romanis et eis non placebant. In hoc modo, Augustus matrimonium opus fecit. Circumscripserunt libertates civium, ut plerique equites molestos fuisse putarent. Ita, Augustus leges perferre non potuit nisi partem poenae removeret et vacationes quibus qui coniuges amiserunt ab matrimonis liberentur per tres annos produxerit (Suetonius, De Vita Caesarum 34.1).

In Arte Amatoria, scholares putant Ovidium leges Iulias irrisisse aut risisse acerbitate. Ovidius se nominavit Praeceptorem Amoris cum primo, duas lineas scripsit “siquis in hoc artem populo non novit amandi hoc legat et lecto carmine doctus amet” (Ovid, Ars 1.1-2). Praeceptor artem adulteriis docuit, quam leges Augusti vetabant. Saepe tono ridiculo usus est cum leges disceptavit aut consilia dedit. In libro secundo, Praeceptor Amoris adulterium Martis Venerisque narrabat— “Mars pater, insano Veneris turbatus amore” (Ovid, Ars 2.563). Ei capti sunt nudi et “non denique possunt / partibus obscenis opposuisse manus” (Ovid, Ars 2.583-584). Implicatio in mythologia est turpissima cum more Augusti visa sit, sed Praeceptor putabat esse ridicula. Cum risit Martem anxium, scripsit “hic aliquis ridens ‘in me, fortissimo Mavors, / si tibi sunt oneri, vincula transfer!” (Ovid, Ars 2. 585-586). “Vincula” humilitas causa inventionis adulteriis repreaesentavit. Quamquam Praeceptor adulterium non directe hortari conabatur, status differens ab Augusto assumpsit. Augustus adulterium impium fuisse cogitabat, sed levem visum est Praeceptore.

Etiam discipulos monebat ut non tentarent capere adulteros quia conari inutilis erat. In fine, conclusit, “en, iterum testor: nihil hic, nisi lege remissum / luditur: in nostris instita nulla jocis” (Ovid, Ars 2. 599-600). Usus est negatione ut fas videretur, sed in totis libris, Praeceptor illicitam artem adulterio illecebraeque docuit. Quoque, Venus quae coniugata est cum Vulcano similis uxoribus Romanis erat. Quamquam auctor insistit librum solum legi debere meretricibus, figura coniugata Veneris argumentum rejecit.

In libro secundo, Praeceptor opiniones de voluptatis et matrimoniis communicabat:

“Blanda truces animos fertur mollisse voluptas

Constiterant uno femina virque loco

Quid facerent, ipsi nullo didicere magistro

Arte venus nulla dulce peregit opus” (Ovid, Ars 2. 477-480).

Ovidius scripsit viros saevos mollivisse voluptatibus sexualibus, quamquam traditio dixit matrimonio viros mollire et excolere (Watson). Rarus est noscere Romanibus voluptates feminas, et rarior est auctoribus et Romanis noscere agnitas in hoc modo explicatis. Opinio Praeceptoris indicavit indirecte Leges Iulias Maritandis morem proficiendum deficere. Leges Iuliae conatae sunt voluptates sexualis definivit, ut virtutes promoverit. Praeceptor Amoris dissensit et indicavit ordinationes nullos fuisse.

Differens ab senso Augusti qui sustulit solum modum amoris prudentem officium et matrimonium, Praeceptor irrationaliam et variatatem amoris novit:

“Finiturus eram, sed sunt diversa puellis

pectora: mille animos excipe mille modis.

Nec tellus eadem parit omnia; vitibus illa

convenit, haec oleis; hac bene farra virent.

Pectoribus mores tot sunt, quot in ore figurae” (Ovid, Ars 1.755-59).

Metaphoris herbae usus est ut implicationem amoris describeret. Praeceptor homines hortatur sequi passiones et consilia dedit in libro secundo ut feminas variorum animorum demonstraverit. In contraditio, Leges Iuliae non solum libertatem et temeritatem amore praeteriverunt, sed etiam solum matrimonia per classes licuit. Leges emphasis ponuerunt in officio tamen ignoverunt momentum ἔρωτος, qui actiones hominorum duxit diu ante historiam praescribendum.[5]

Quamquam Ovidius insistit Artem Amatoriam ad meretricibus scriptam esse, affirmatio eius credulus non est (Miller). Etiam in Tristia, Ovidius ipsum defendit. Scholares elementa incredibiles in argumento Ovidii indicaverunt. Ob exilium causa Augusto, “Hoc pretium curae vigilatorumque laborum/ cepimus: ingenio est poena reperta meo” est probabilis omnium dictum est Ovidio propositum poenis levandis habere (Ovid, Tristia 2.11-12). Dixit “nil nisi legitimum concessitque furta canemus, / inque meo nullum carmine crimen erit” et affirmavit quamquam non velle docere uxores, impotens arbitria eae cirumscribere si librum legerunt (Ovid, Tristia 2.250-255). Haec dicta, agnovit morem perditem sed lectores reprehendit ut ipsa poenam vitavit: “corpora Vestales oculi meretricia cernunt, / nec domino poenae res ea causa fuit” (Ovid, Tristia 2.311-312). Est argumentum candidum, sed pugnans est “sed quoniam, quamvis vittae careatis honore, / est vobis vestros fallere cura viros” (Ovid, Ars 3.483-84). Subest his verbis scientia uxores, quae gerebant vittas honores, maritos decipere voluisse. Varius ab praesentatio innocentio in Tristia, Ovidius scivit utilem doctrinae uxoribus et indicavisse indirecte eum fraudem in matrimonia normalem vidisse.

Quomodo Praeceptor amoris virtutes Romanis traditiones provcavit

In Arte Armatoria, ideae consiliaque Ovidii saepe contra virtutes sollemnes erant, praesertim in moribus feminarum. In traditio, status feminarum inferior virorum erat. Plurimae puellae in familiis aut fortunatis aut pauperibus ineruditae sunt et non sunt multa scripta eis. Quamquam paucae studebant cum Praeceptoribus, etsi non licuit multis feminis coniugare viros fortunatos aut equites discere legere libros aut scribere litteras. Seneca, philosophus et senator famosus ingeniosam uxorem suam studere introductionem philosophiae non permisit (Clark 199). Is cum patre eius consensit studium feminis ineptum fuisse.[6] Expectationes earum circum res domesticas erant, sicut lanaficium et puerperium.[7] Pueriis caelibibus ordine domis remanserunt cum matribus et sororis.

Ovidius has virtutes sollemnes esse onera cognoscebat. Dixit “conveniat maribus, nequam nos ante rogemus, / femina iam partes victa rogantis agat” (Ovid, Ars 1.277-278). Quia feminae requistae sunt demonstrare pudicitiam et obsequium sicut Virgines Vestales, non solitum est feminibus quaerere amatores aut sequi desideria. Autem Praeceptor dixit feminas cupiditatem ferociorem tenuisse. Feminas hortatus est ut persecutionem activum agerent:

“Se quoque det populo mulier speciosa videndam:

Quem trahat, e multis forsitan unus erit.

Omnibus illa locis maneat studiosa placendi,

Et curam tota mente decoris agat.

Casus ubique valet; semper tibi pendeat hamus:

Quo minime credas gurgite, piscis erit.

Saepe canes frustra nemorosis montibus errant,

Inque plagam nullo cervus agente venit” (Ovid, Ars 3. 420-428).

In lineis, Praeceptor feminas cum venatoribus et canis comparavit, amatores piscibus et cervis. Traditionem fregit, quia ordinater homines sicut venatores erant. In historia Graecis Romanisque, venatus erat ludus popularis in juvenibus, et saepe scriptus est ab poetis in metaphora amoris (Green). In poemata, Roma fuit locum optimum venandi amori (Green). Theatri et balneae Romae ad quas feminae saepe venerunt visae sunt sicut silvae fluminaque in quibus praedae habitabant. In his locis amatores feminas capere conati sunt. Tamen, hic Praeceptor demonstrabat feminas possibiliter venatores in amore fecisse.

Similiter, Ovidius usus est metaphora venatoris praedaeque in aliis poematis. Scripsit in Amoribus, “Iusta precor: quae me nuper praedata puella est, / aut amet aut faciat, cur ego semper amem” (Ovid, Amores. 1.3.1-2)., In parte causa traditionis elegiae erat, sed etiam Ovidius elementum venatori et victoris in amore cognovit. Poeta subjecit quamquam in familiis feminae obsecutae fuissent, in amore viris aequalis erant.

Etiam, Praeceptor Amoris in libro tertio lectores suos, qui essent meretrices vel alias amorem quaerendas, studere commendavit.  Scripsit “ec plectrum dextra, citharam tenuisse sinistra / Nesciat arbitrio femina docta meo” (Ovid, Ars 3.319-320). Haec sententia demonstrabat poetas venustate feminas ingenio aestimavisse, non solum lanaficio aut pudicitia.

Traditio dixit Romanos firmos et robustos esse debuisse. Ob legatum militum, rusticitas erat magni momenti. Ut natio valentior, militi aut politici duces Romani utilitates non contortiones maluerunt. Tamen Ovidius aperte quomodo ei placuisse cultum dixit. Cultum visum est Ovidio optimo aspecto tempore:

“Prisca iuvent alios: ego me nunc denique natum

gratulor: haec aetas moribus apta meis.

Non quia nunc terrae lentum subducitur aurum,

lectaque diverso litore concha venit:

nec quia decrescunt effosso marmore montes,

nec quia caeruleae mole fugantur aquae:

sed quia cultus adest, nec nostros mansit in annos

rusticitas, priscis illa superstes avis” (Ovid, Ars 3.121-128).

Quamquam erat bonum Romae divitiam floruisse et mercatura fulsisse, ut opinitur Ovidii, qui optimas aetas fecit fuisse cultum. Definitio cultis artem, musicam et morem pertinuit. Ovidius putabat fuisse necesse servare cultum ne ad omnias operas inhumanas duxerint. In Medicamina, Ovidius quoque sustulit et laudavit cultum, dicendo:

“Cultus humum sterilem Cerealia pendere iussit

munera, mordaces interiere rubi.

Cultus et in pomis sucos emendat acerbos,

Fissaque adoptivas accipit arbor opes” (Ovid, Medicamina Faciei Femineae 3-6).

Ovidius fidem firmiter sustulit cultum curam imperfectam esse. Opinio visum esse improbum posset hominibus qui fidem adjunxerunt in pudicitia, firmitatis et alteris virtutis moris maiorum. Praeceptor ad traditionem cultus rejecit. Descripsit relationem cum Cupidine: “ille [Cupido] quidem ferus est et qui mihi saepe repugnet / sed puer est, aetas mollis et apta regi” (Ingleheart). Quamquam initio “mollis” naturam ductilem pueri exposuit, verbum saepe coitum subjecit. Est rationalis sententias legi conjecturam amoris homosexualis, qui quoque erat partem traditionis Romanis. Similiter, Ovidius risit mythologiae Pasiphae, regnae quae amavit taurum (Ovid, Ars 1. 295-302). Cum demostravit amorem fortuitum et forsan insipientem, poeta subjecit leges ad matrimonium finiendum infirmas esse. Rebus eroticiis explorando, haec interpretationes provocaret forma amoris circa matrimonium.

Deinde, praceptor centrum ideae exposuit: “iudice me fraus est concessa repellere fraudem, / ducere consuescat multas manus una figuras” (Ovid, Ars 3. 491-492). Credidit necesse esse communicare artem fraudis ambabus partibus, quamquam quid doctum putatum est ineptum in oculiis antiqui. Illustravit fraudem esse utilem amatoriis. Homines feminasque monuit abdere mendos mutandis vestibus aut fucis oculendis ut perfectiores apparerunt. Ad pauperibus qui voluerunt videri divites dixit: “at quod non dederis, semper videare daturus, / sic domium sterilis saepe fefellit ager,” ut feminas spem falsam crederunt (Ovid, Ars 1. 449-450). Eodem tempore, praemonuit amatores artem potentem feminorum, qua contra exspectationem prudentem probamque (Romano). Liberius loquebatur ab lectoribus, “vir male dissimulat: tectius illa cupit” (Ovid, Ars 1. 276).

Quamquam haec fraudulentae exertationes longe exerciti sunt, rare dicti, quia auctoritas et species natura sunt symbola virtutis in feminibus.[8] Autem, Praeceptor directe feminis hortatus est tegare facies imperfectas ut amatores allicerent. Consilia dedit feminibus ob qualitates varias:

“Quaque potes vitium corporis abde tui,

si brevis es, sedeas, ne stans videare sedere…

Quae nimium gracilis, pleno velamina filo

sumat, et ex umeris laxus amictus eat

…

cui digiti pingues et scaber unguis erit.

Exiguo signet gestu, quodcumque loquetur,

Cui gravis oris odor numquam ieiuna loquatur.

Si niger aut ingens aut non erit ordine natus

dens tibi, ridendo maxima damna feres” (Ovid, Ars 3. 262-280).

Praeceptor aperte beneficium deceptionis cognavit et probavit. Artis inconcessis docendis, virtutem traditionalem subfodit.

            Numquam poeta ab lectionibus eroticiis vitavit, ut recte doceret. Feminibus docuit quomodo deberunt eae loqui, ambulare et vestire:

            “In vitio décor est: quaerunt male reddere verba,

            discunt posse minus, quam potuere, loqui

            omnibus his, quoniam prosunt, inpendite curam:

            Discite femineo corpora ferre gradu.

            …

            Sed sit, ut in multis, modus hic quoque: rusticus alter

            motus, concesso mollior alter erit” (Ovid, Ars 3. 295-306).

Feminae doctae quae agerent simulationem deflexerunt ab specie genuino matrum et honorum. Praeceptor quoque monuit feminas naturam amatorum agnoverint: “discite ab alterius vestras timuisse querellis; / ianua fallaci ne sit aperta viro” (Ovid, Ars 3. 455-456). Quamqam docuit feminas quomodo viros attraxerunt, simul eas esse fallaces subjecit. Praeceptor festivus artem amatoriam tractavit, docendis scientiis aliis ad tegendum aliis ad nocendum ambabus partibus.

Praeceptor hortatus est feminas studere carmina Sirenis, qui in mythologiis sunt “monstra maris quae voce canora detinuere rates” (Ovid, Ars 3. 311-313). Dixit “res est blanda canor: discant cantare puellae: / pro facie multis vox sua lena fuit” (Ovid, Ars 3. 311-313). Priusquam argumentum blandissmum Ovidii pertinuit usum artis, sed in hoc versu directe comparavit et hortatus est feminas factura esse improbas Sirenes.

Cognoscente et sententia et desiderio virorum, Praeceptor interdum feminibus consilia audacia dedit qui videntur improba. Feminibus hortatus est cutim exponere ut pellicerentur, sed praetermitendo pudicitiam quis Augusto perplacebat:

“Pars umeri tamen ima tui, pars summa lacerti

nuda sit, a laeva conspicienda manu.

Hoc vos praecipua, niveae, decet: hoc ubi vidi,

 oscula ferre umero, qua patet usque, libet” (Ovid, Ars 3. 307-310).

Similiter, consilia hominibus in minutia dedit, sicut quomodo vestire debuisse. Credidit “arte perennate amor” et ammonuit discipulos exercitare artes eorum ut meliorarent (Ovid, Ars 3. 42). Expectationes virorum eos imperaverunt vitare has res effeminatas, et direxerunt ad rebus masculinis, sicut rebus politicis, militis et mercaturis. Expectatum est hominibus divitibus scire normam specierum. 

Praeceptor Festivus, Acerbus et Inconstans

Acerbitas erat elementum magni momenti Praeceptori. Traditio dixit acerbitatem, sicut comoediam, esse dicere adversas ideae verae, ut insperate explicaret (Camp). Ovidius hic instrumento rhetoriae usus est communicare dissensionem.

Praeceptor consilia dedit per jocos. Lectores ea acciperent aut agerent serie vix, et probabiliter riderent acerbitatem Ovidii. Quamquam non erant novitates qui dicti sunt, praeceptor traditionem provocavit rebus dicendo in modo directo. Ut acerbitatem in consiliis agnoscat, est necesse cognoscere modum orationis levis Ovidii. Narrator facetus erat, et consilia non semper severa erant. Interim res fortuitos jecit. In libro tertio, descriptionem inflatos musicae magicae tulit. Narrabat facetam mythologiam Orphei Rhodopeiique qua “saxa ferasque lyra movit” (Ovid, Ars 3.325). Etiam dixit “quamvis mutus erat, voci favisse putantur / piscis, Arioniae fabula nota lyrae” (Ovid, Ars 3.325 -326). Saepe usus est fabulis ridiculis in poemis ut interpretare personam veram Praeceptori dificilis fuerit. Interdum Praeceptor serie docet, et quoque jocavit quod ipse docebat. Ita, scholares putabant Ovidium acerbitatem usum esse. Aliqui dixerunt esse necesse ad Artem Amatoriam interpretatam cum “formal didacticism” quia Praeceptor Amoris est libidinosus et consilia eius plerumque joci fuisse (Kennedy). “Formal didacticism” falsum propositum magistrorum aut acerbitatem describit.

Ob Ovidii acerbitatem et tonum festivum, est rationabilis lectoribus intellegere Artem Amatoriam esse pugnus acerbus contra auctoritatem et moralitatem communem magis quam elegiam quae corrumperent mores civitates, praesertim iuvenes Romani qui facillime moti sunt. Magni momenti erat lectoribus noscere Ovidium modum indirectum usum esse cum loqueretur, sicut metaphora. Cum mythologias narrabat et consilia dabat quae vel interdum non fieri possunt, jocabatur de adulteria et matrimonia. Quoque consilia docendi non severissima erant, et ita, has legere cum oculis accuratis oportet. Poeta docuit dolos quibus facilius amatores ipsos deciperent et nefas agerent. Autem, subter persona fidens omnipotensque Praeceptori, Ovidius dubitavit doctrinam sui et ipsum contradixit. In libro primo et secundo, laudabat fraudes esse via acquirienda amorem, sed in libro tertio, has esse nocivas subjecit et feminas monebat, ut eae praestigias distinxit. Suspicionem et perturbationem in lectoribus ponuit:

“Sunt qui mendaci specie grassentur amoris,

perque aditus talis lucre pudenda petant.

Nec coma vos fallat liquid nitidissima nardo

nec brevis in rugas lingula pressa suas:

nec toga decipiat filo tenuissima, nec si

anulus in digitis alter et alter erit” (Ovid, Ars 3. 441-446).

Ambiguitas contradictionem in Praeceptori indicavit. Cum consilia sua feminas amatoresque ipsos suspicaverint, auctoritas Praeceptori laesus est. In fine, praecepta non solum peritiam amoris instruxit, sed etiam dubitationem poetae patefecit.

Quamquam poeta ipsum Praeceptorem nominavit, ita auctoritatem amoris pronuntiavit, potentes vires contrarios cognovit, sicut leges Iulia moresque (Hanning 2). Luctatus est cum auctoritatibus variis et eventus inconstantias. In totis libris, Praeceptor artem deceptionis docuit juvare discipulos militam amoris vincere, sed in finem, fassus est fines in doli: “saepe tamen vere coepit simulator amare, / saepe, quod icipiens finxerat esse, fuit” (Ovid, Ars 1. 616). Versus indicant naturam nutabilam Praeceptori.

Legata Ovidii et Interpretatio Nova Artis Amatoriae

Quamquam poeta scripsit in tono festivo, putatum erat consilia mytologiasque in Arte Amatoria improbas esse. Dictum est Ovidium exterminatum est Augusto ob controversias in libris eius. Opiniones de causa exilii alius alia stant. Aliqui scholares credebant rationem veram cognata esse, cum politica non littera, Ovidium instigavisse Agrippam Postumum, gentilem Augusti, et auctoritas imperatoris non paruerit. Fratri, Agrippa et Germanicus, adoptati Augusto, quia dum imperator factus est, filii filiaeque mortui sunt. Augusto perplacebat Germanicus et eum successorem fecit. Agrippae non placebat caritas Augusti Germanico et imperatorem repugnavit. Ita Augustus eum punivit. Et eodem tempore, dictum est Juliam, nepotam Augusti, adulteriam exercuisse quod Ovidius eam instigavit (Goold). In hoc ratione, Ovidius non poema erat sceleratis.

Quamquam est inutilis disputare quid esset causa vera quia nemo scit, amb rationes dua res sustinuerunt. Primo, Ovidium auctoritate gravem putatum est. Etiam ars eius controversa erat et praesertim offendit homines qui virtutem antiquum laudaverunt. Tam librum pollebat, Augustus putavit necesse esse ei aduri ut vim finiverit. In duodecim anno a nato Christi, pontifex maximus Augustus ustionem librum improborum imperavit incesto purgando, inter se erat Ars Amatoria (Cramer). Cum Augusto actiones senatus edare inhiberet ut voces contradictiones supprimerentur, exilium Ovidii causa argumenti odiosi libro (History of Ovid’s).

Sicut Augustus, gubernatores in Medio Aevo libros Ovidii circumscripserunt (History of Ovid’s).[9] In MCDXCII anno, Anno Domini, Savanarola “Ustio Vanitatis” egit urendo Arte Amatoriis quia glorificavit homines sed non deus Christianus (A Big Day). In MDXCIX anno, Anno Domini, pontifex Anglice quoque prohibuit Artem Amatoriam (History of Ovid’s).[10] Civitates Foederatae Americae libros Ovidii interdixit dum circa MCMXXX anno, Anno Domini, ob themata homosexualis et adulteriis (History of Ovid’s).[11] Haec scientia putata est esse turpis praesertim Christianis.

Quoque est notabilis incrementum acceptionis Ovidii post quindecimam centuriam ob Rinascita (History of Ovid’s).[12] Dum ars floruit et mercatura recreavit, mos laxior factus est. Arte Amatoria usus est in classibus instrumento studendae grammaticae (History of Ovid’s). Sicut Rinascita, in temporibus liberis, Ars popularis est, sed in aetatibus moris severi, saepe reprehensa est.

Recente tempore scholares alteram interepretationem Artis profitebantur: Ovidius usus est elegia a more desciscere (Hanning 10). A primo cursu, Ovidius res politica reliquit, quamquam in principio studuit rhetoriam ut senatorum fieret. Experimentos in variis formiis poematium conatus est. Quum famosa poemata amatorium, tum poemata epistolae et exilium scripsit, exponendis bellis, amoriis, perspectiviis feminiis et alteriis thematiis raris. Sine mandatu Imperatore sicut Vergilius, Ovidius tutelam Marci Valerii Messallae fessit (Kenney). Libertate fruendo, subtile motus humanos centrum creationium fecit (Hanning 10). In Arte, saepe usus est mythologiis fabulisque ut ideas et sensus communicaverit. Aut artiis aut fraudiis doendiis, Praeceptor principium procul modo officium virtutisque provexit. Negligendo lege, Praeceptor libidonem recognovit et libertatem laudavit.

Scholares in moderno descripserunt Ovidium poetam propium ingeniorum variorum fuisse interim superbumque. Doctor Jennifer Ingleheart ab Academia Durham putabat Ovidium esse poeta “ambitiosus” (Ovid- the Poet). Modum novum conatus est ut ingenium tentaret. Elegit elegiam quo amatores miseris puellis relincti sunt, ut duceret et juveret amatores. Actio ispa contraditionem et elementa acerbitatis demonstravit. Doctor Ingleheart dixit quamquam Ovidium semper novas perspectivas quaesivisse et ad mundo sollertias praebuisse, rogavisse et dubitavisse laudationem. Imperator ideam bonarum litterarum tenuit, sed Ovidius alteram habuit et non semper cum Augusto consensit. Augustus dictavit in monotonia, tamen Ovidius licentiam loquendi magni momenti esse argumentabatur. Enim in tono festivo et modo “lubrico” poeta opiniones imperatori provocavit.

Similiter, Doctor Jinyu Liu ab Academia Depauw putatbat necesse esse Ovidium interpretari cum mente aequa (Liu). Ars saepe intellecta est esse hortaminem actionium imprudentium, praesertim feminibus, sed hic librum de vera gerebat sententiam sublitiorem. In variis libris, Ovidius descripsit et laudabat feminas qualitatium variorum. In Tristia, ut fama purgaretur, fabulas feminorum sicut uxorum scripsit, sed priusquam in Amoribus et Arte, meretricibus communicabat. Doctor Liu putabat Ovidium feminas in mento “aediculis” posuisse. Quia poeta varios victus cognovit, lectores Ovidii observare varietates opinionium feminorum deberunt. “Dum legemus, non debemus in finis nostris circumscribamus ingenia experimentaque Ovidii, quia poeta versatilem erat,” dixit Doctor Liu.

Ars Amatoria conversa est in variis linguis. Cum introducta est in Serica, interpres eam proscripsit sicut libellus et institutio amoris, nomine “sacra volumina amoris” (Xiao).[13] Sine interpretatione diligente, ideae Ovidii male nuntiatae sunt. Haec erat problema communis qui causavit sinistram interpretationem artis Ovidii.

Ob sensus varius in historia, in studiis Ovidii, rogandi scholaribus lectoribusque modernis sunt: quomodo Ars Amatoria legi et status Praeceptoris interpretari debet? Quomodo poeta Ovidius voluerit artem videri?

Fortasse optimus rector qui sparget voces lectoribus modernis in veritate investiganda ortus est responso Ovidii de Arte Amatoria in Tristia. Credans “nil prodest, quod non laedere possit idem,” Ovidius ipsum ab interpretationis sinistris Artis Amatoriae defendit (Ovid, Tristia 2. 266). Opus cum igne, et ipsum cum Promemetheo comparavit (Ovid, Tristia 2. 267-268).[14] Ignus naturam duplicem habuit: et humanitas illustrat et civitates perussit. Quoque monstravit potuisse herbam et sanare aegros et venenare sanos (Ovid, Tristia 2. 269-270).[15] Sicut ignus aut medicina, scientia instructa in Arte Amatoria duplicem naturam tenet. Ovidius ossores suas respondit:

“discitur innocuas ut agat facundia causas;

protegit haec sontes, inmeritosque premit.

sic igitur carmen, recta si mente legatur,

constabit nulli posse nocere meum.

‘at quasdam vitio.’ quicumque hoc concipit, errat,

et nimium scriptis arrogat ille meis” (Ovid, Tristia 2. 273-278).

In mente poetae, ars adulterii aut blandimenti non certe sinistra est. Hic modis amoris vice corruptiones mentis esse videbantur. Si amator arte bene usus est, fuerit inventum bonum; si erratus est, non est officium Praeceptoris ruinam sarcire. Directius dictum est: “omnia perversae possunt corrumpere mentes; stant tamen illa suis omnia tuta locis” (Ovid, Tristia 2.301-302). Ovidius institit falsos lectores fuisse vice ipsum, si quid putabat artem esse improbam, quia cum quod doctus utilem haberet, necessario “laedere possit” (Ovid, Tristia 2. 266).

Cum Arte Amatoria, Ovidius in modo indirecto et festivo auctoritates Augusti et traditionis strictae provocavit. Cognovit momentum libidinis et docuit amatoribus fraudem, ut eos juverit in venationibus amoris aut adulteriis. Exponendis varietatibus victium, Ovidius plus libertatem civium suasit.

---

[1] A nato Christi significat B.C.E.

[2] Tempora variant quia aliquis usus est victoria actii et aliis quando Octavus praescriptus titulus “Augustus.”

[3] In capitulo unodevicesimo, Titus Livius de res religiosos factus ab Augusto scripisit “qui cum descendere ad animos sine aliquo commento miraculi non posset, simulat sibi cum dea Egeria congressus nocturnos esse; eius se monitu quae acceptissima dis essent sacra instituere, sacerdotes suos cuique deorum praeficere.” Etiam in capitulo vicesimo primo, auctor scripsit: “multa alia sacrificia locaque sacris faciendis, quae Argeos pontifices vocant, dedicavit. omnium tamen maximum eius operum fuit tutela per omne regni tempus haud minor pacis quam regni.”

[4] In mythologia famosa, ubi Romam incepit, viri Romani Sabinos ad festa invitaverunt, et postquam uxores Sabinorum rapuerunt.

[5] ἔρωτος: ἔρως est verbum Graecum qui est aequale cum “cupiditas sexualis.”

[6] Clark 199

[7] Lanaficium non solum erat proferendus lanae, sed etiam symbola obsequii pudicitiaeque. In fabula Lucretiae, qui visa est pudicissima fuisse, ubi Tarquinius domum intravit et eam vidit, Lucretia fuso usus est ut lanam faceret. Postquam Tarquinio eam rapuit, ipsam interfecit. Lucretia lauda est in castitatibus et factus est exempla feminae. Lanaficium visum est gravem partem virtutis feminis.

[8] A Romanis honor magni menti in matrimonium erat. In matrimonium legale, dictum est “cum manu.” Significatum est nunc uxor a tutela patris in praesidio mariti transducta esse.

[9] Medium Aevum significat “Middle Ages.”

[10] “Ustio Vanitatis” recovatus est in Anglice “Burning of the Vanities.”

[11] Tariff Act of 1930

[12] Rinascita est Renaissance in Anglice.

[13] Titulus erat 爱经, quid significant sacra volumina amoris.

[14] Versus sunt “Igne quid utilius? siquis tamen urere tecta/ comparat, audaces instruit igne manus.” Utendus mytologiam, Ovidius animum sibi et momentum creationis prompsit.

[15] “eripit interdum, modo dat medicina salutem / quaeque iuvet, monstrat, quaeque sit herba nocens.”

Bibliographia

“Augustus.” History, 21 Aug. 2018, www.history.com/topics/ancient-rome/emperor-augustus. Accessed 3 Jan. 2023.

“Ars Amatoria.” Wikipedia, en.wikipedia.org/wiki/Ars_Amatoria.

Camp, Elisabeth. “Sarcasm, Pretense, and the Semantics/Pragmatics Distinction.” Noûs, vol. 46, no. 4, www.jstor.org/stable/41682690.

Cramer, Frederick H. “Bookburning and Censorship in Ancient Rome: A Chapter from the History of Freedom of Speech.” Journal of the History of Ideas, vol. 6, no. 2, Apr. 1945, www.jstor.org/stable/2707362.

Field, James A. “The Purpose of the Lex Iulia et Papia Poppaea.” The Classical Association of the Middle West and South, Apr. 1945, www.jstor.org/stable/3292043.

Giltaij, Jacob. “Lex Iulia de Maritandis Ordinibus.” Oxford Classical Dictionary, 25 Feb. 2019, oxfordre.com/classics/view/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-8270.

Goold, George P. “The Cause of Ovid’s Exile.” Illinois Classical Studies, Vol. 8, No. 1 ed., 1983, www.jstor.org/stable/23062565.

Green, C.M.C. “Terms of Venery: Ars Amatoria I.” Transactions of the American Philological Association, Vol. 126 ed., Johns Hopkins University Press, 1996, www.jstor.org/stable/370178.

Hanning, Robert W. Serious Play: Desire and Authority in the Poetry of Ovid, Chaucer, and Ariosto. New York City, Columbia UP, 2010.

“History of Ovid’s Banned Books from Antiquity to Present.” Colby Collge Community Website, web.colby.edu/ovid-censorship/censorship/history-of-ovids-banned-books-from-antiquity-to-present/.

Ingleheart, Jennifer. “Amores Plural: Ovidian Homoerotics in the Elegies.” Greek and Latin Love, De Gruyter, dro.dur.ac.uk/34235/1/34235.pdf?DDD3+vbdv77.

James, Sharon L. “Women Reading Men: The Female Audience of the ‘Ars Amatoria.'” The Cambridge Classical Journal, Vol. 54 ed., Cambridge Universtiy Press, 2008, www.jstor.org/stable/44698418.

Kennedy, Duncan F. “Bluff Your Way In Didactic: Ovid’s ‘Ars Amatoria’ and ‘Remedia Amoris.'” The John Hopkins UP, version Vol. 33, No. 2, 2000, www.jstor.org/stable/44578141.

Kenney, Edward John. “Ovid.” Britannica, 1 Jan. 2023, www.britannica.com/biography/Ovid-Roman-poet.

“The Law of the Twelve Tables.” The Latin Library, 450 BC, thelatinlibrary.com/law/12tables.html.

Liu, Jinyu. Videoconference interview with the author. 27 Feb. 2023.

Livius, Titus. Ab Urbe Condita. Compiled by Robert Seymour Conway and Stephen Keymer Johnson, Oxford [Oxfordshire], Clarendon Press, 1935.

Miller, John F. “Apostrophe, Aside and the Didactic Addressee: Poetic Strategies in Ars Amatoria III.” Fabrizio Serra Editore, 1993, doi.org/10.2307/40231045.

“The Monumental Statue of Ovid / the History of Romania in One Object.” Romanian Cultural Institute, 21 Nov. 2021, www.rciusa.info/post/the-monumental-statue-of-ovid-the-history-of-romania-in-one-object.

Naso, Publius Ovidius. “Fasti Liber II.” The Latin Library, www.thelatinlibrary.com/ovid/ovid.fasti2.shtml.

Naso, Publius Ovidius, et al. The Art of Love. Second ed., The President and Fellows at Harvard College, 2002.

Ovid – the Poet and the Emperor. Produced by BBC, performance by Michael Wood. YouTube, Culture Vulture UK, www.youtube.com/watch?v=evmBFOalsaE.

Romano, Alba C. “Ovid’s ‘Ars Amatoria’ or the Art of Outmanoeuvering the Partner.” Latomus, pp. 814-19, www.jstor.org/stable/41529272.

Rursus. “Julio-Claudian Family Tree.” World History Encyclopedia, www.worldhistory.org/image/2131/julio-claudian-family-tree.

Suetonius, Gaius. “Augustus.” Translated by Maximilian Ihm. De Vita Caesarum (The Lives of the Twelve Caesars). Penelope, penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Suetonius/12Caesars/home.html.

Watson, Patricia. “Love as Civilizer : Ovid, ‘Ars Amatoria’, 2, 467-92.” Société d’Études Latines de Bruxelles, 1984, www.jstor.org/stable/41533113.

Xiao, Xinyao. “Ovid’s Debut in Chinese: Translating the Ars Amatoria into the Republican Discourse of Love.” Ovid in China: Reception, Translation, and Comparison, by Thomas J. Sienkewicz and Jinyu Liu, Brill, 2022.